Σπύρος Καμπιώτης
Μας πρόλαβαν οι εξελίξεις και η ιστορία ξαναγράφεται, στην περιβόητη υπόθεση διαχείρισης και ευθύνης του «μνημείου» που σήμερα αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές εικόνες στον πλανήτη.
Για το ναυάγιο και τις μνήμες του, ας μην σπαταλήσουμε χώρο και χρόνο, διότι λίγο πολύ είναι γνωστά.
Η αποτυχία με την περιβόητη αρχή διαχείρισης – που βιάστηκε να συστήσει πάλαι ποτέ η νυν κυβέρνηση – θεωρείται δεδομένη. Αλλωστε «δεν κουνήθηκε φύλλο», αντιθέτως λειτούργησε αναποτελεσματικά σε μια σειρά δεδομένα και ανάγκες. Επι των ημερών της, ήρθε και έμεινε μόνο η προβληματική πιεστική απόφαση αποκλεισμού επισκέψεων λόγω επικινδυνότητας!
Η απόβαση των προσ-διορισμών
Ως επιτακτική σωτήρια απόφαση, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς, την ανάγκη να ξεκαθαριστεί το καθεστώς και να προχωρήσει η διάσωση, ασφάλεια, λειτουργία και κυρίως η «υποτιθέμενη ιδιοκτησιακή ευθύνη», όχι του ξαπλωμένου κύτους στην λευκή άμμο της όμορφης παραλίας, αλλά της ίδιας της παραλίας!
Και να, ως θαύμα, ένα πολυμελές, κυβερνητικό επιτελείο με υψηλόβαθμα στελέχη, ταχύτατα έκαναν την απόβασή τους στο νησί του «Παναγιώτη», δημιουργώντας πολιτικές συζητήσεις, απορίες και πολυποίκιλες ερμηνείες, στο πανελλήνιο. Έτσι, στο δια ταύτα ενός επικοινωνιακού διημέρου, το Ναυάγιο, παραχωρήθηκε στην πρωτοβάθμια τοπική αυτοδιοίκηση, δηλαδή, στο δήμο Ζακύνθου!
Αν διυλίσει κανείς την στελέχωση του αφικνούμενου κυβερνητικού κλιμακίου, θα διαπιστώσει δύο πράγματα:
1. Ότι η επιλογή αποστολής των προσώπων ήταν υψηλού και εγνωσμένου κύρους (πχ ακόμη και «το μάτι – αυτί» του πρωθυπουργικού γραφείου ήταν παρών) με επικεφαλής τον κραταιό αναπληρωτή υπουργό Οικονομίας και διαχειριστή του ταμείου ανάκαμψης – ΕΣΠΑ κλπ κ. Παπαθανάση…
2. Η βαρύτητα της καθόδου, αλλά και των αποφάσεων, έπρεπε να περάσουν μήνυμα προς κάθε ενδιαφερόμενο… Και στην δεδομένη στιγμή, έγιναν συζητήσεις, αλλά, το επικοινωνιακό μήνυμα δεν ήταν οι αποφάσεις για το νερό, την αποχέτευση, τα σκουπίδια, την μαρίνα, το λιμάνι, το οδικό δίκτυο, την στελέχωση νοσοκομείου, την επικίνδυνη τουριστική φέρουσα ικανότητα κλπ, αλλά ότι, «είμαστε έμπρακτα όλοι εδώ, με διάθεση να τελειώσουμε με το θέμα Ναυάγιο»…
Με ότι αυτό συνεπάγεται πάνω και κάτω…
Η κοινωνική αντανακλαστικότητα της παραχώρησης
Ο κόσμος, ο λαός, η κοινωνία δηλαδή, με ποιόν επικοινωνιακό τρόπο θα «δεχόταν» την όποια διάσωση – διαχείριση του «Ναυαγίου»;
Με την παραχώρησή του στον Δήμο… στην αυτοδιοικητική του πλευρά… στους ντόπιους. Σε εμάς τους ίδιους!
Το θαύμα έγινε και η κοινωνία το πήρε «υπερθετικά», διότι κυριάρχησε η εκδοχή του τερματισμού της παλινωδίας, της διάσωσης – συντήρησης, της χωρικής ευθύνης, της αξιοποίησης, των ανταποδοτικών τελών!
Η «παραλία ναυάγιο», σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, θα αποτελούσε παραγωγικό σημείο τουριστικού, πολιτισμικού και περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος, γεγονός που θα καθιστούσε εξαιρετικά σπουδαία την αυτονόητη άντληση εσόδων (εισιτήριο πρόσβασης), που με έναν τεχνοκρατικό αποτελεσματικό τρόπο, θα δημιουργούσε έναν ευαγή δήμο με σημαντικά έσοδα και πιθανόν αποτελεσματικό αρωγό στην τοπική κοινωνία, αφού θα μπορούσε με τα έσοδα αυτά, ανταποδοτικά, να παρέχει στους νησιώτες π.χ. δωρεάν νερό ή ελαφρύνσεις στην ηλεκτροδότηση ή να συντηρεί κοινωνικές δομές ή να εξασφαλίζει πόρους λειτουργίας του βιολογικού ή να συνδράμει σπουδαστές ή τον πολιτισμό, ή το μεταφορικό ισοδύναμο και πολλά άλλα…
Η εξέλιξη της παραχώρησης στο δήμο, κάθε άλλο παρά αρνητική μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Η διασπορά κινδύνου προ των πυλών
Η ευθύνη παραχώρησης, δημιουργεί ταυτόχρονα μια σειρά ζητημάτων τα οποία κρίνονται ικανά να «τινάξουν στον αέρα» κάθε όραμα μιας «επόμενης θετικής ημέρας».
Ο δήμος, δεν αποκτά μόνο δικαιώματα αλλά σημαντικές υποχρεώσεις!
Τί σημαίνει αυτό;
Ένα σημείο ενδιαφέροντος που παράγει πλούτο, πρέπει αυτονόητα να λειτουργεί υποδειγματικά και με ευθύνες.
Α) Φύλαξης – αστυνόμευσης – προστασίας
Ποιος θα έχει την θαλάσσια προστασία του Ναυαγίου; Σαφώς το λιμεναρχείο. Και ο δήμος θα έχει την ικανότητα να απαιτήσει από την λιμενική αρχή την προστασία από κάθε λογής ανομία – παρανομία; Ή θα πάμε σε ένα μοντέλο «θαλάσσιου πάρκου» που με ένα φουσκωτό σκάφος (ήταν δωρεά) παλεύει να βάλει μια τάξη σε θάλασσα – παραλία – Μαραθονήσι – Πελούζο – Στροφάδια; Και με τι προσωπικό; Και με τι σκάφος, συντήρηση και καύσιμα, αφού η συγκεκριμένη θέση απέχει 27 ναυτικά μίλια από το λιμάνι; Θα πηγαίνουν τα έσοδα υπερ καυσίμων; Μήπως και αγοράς – συντήρησης σκάφους αστυνόμευσης;
Ερωτήματα βασικά, αφού η ιστορία άλλα δείχνει και το τουριστικό νησί ως 5ος προορισμός της χώρας, είναι ξέφραγο αμπέλι, έρμαιο!
Β) Φύλαξης της παραλίας και του κύτους
Εννοείται με ναυαγοσώστες και σεκιούριτι.
Γ) Υγειονομικά
Τουαλέτες, αποκομιδή σκουπιδιών, πρώτες βοήθειες
Δ) Αστικές ευθύνες
Επιστημονική μελέτη ασφαλούς λειτουργίας, ασφάλεια και αστική ευθύνη κατολισθήσεων – σεισμών.
Ε) Νομικές ευθύνες
Σειρά ζητημάτων που θα προκύψουν ή θα αντιμετωπισθούν σε δικαστικές διαμάχες με σημαντικά έξοδα ή και γιατί όχι πιθανές αποζημιώσεις.
ΣΤ) Εισπρακτικά
Αποτελεσματικός και ξεκάθαρος ηλεκτρονικός έλεγχος εισιτηρίων ή ότι άλλο ορισθεί ως τέλος επίσκεψης.
Τα παραπάνω για την θαλάσσια ζώνη.
Για την χερσαία ζώνη, δηλαδή την περιοχή από ψηλά… εδώ μπαίνουν και άλλα επιπλέον ζητήματα ασφάλειας, οριοθέτησης, σχεδιασμού πρόσβασης – διαφυγής, ιδιοκτησιακού καθεστώτος κυρίως με την εκκλησία, αστυνομική ευθύνη κλπ…
Η αλήθεια δεν παίζει πολιτικά παιχνίδια
Η παραπάνω αποτύπωση δεν μπορεί να αποτελέσει παρά μια ρεαλιστική εκτίμηση του μέλλοντος, καθιστώντας αυτόματα ορατό τον προβληματισμό, μιας απόφασης που ήδη φαντάζει ως μη υλοποιήσιμη ΠΟΤΕ.
Και αυτό διότι, η ελληνική εμπειρία, δεν τοποθετεί την αυτοδιοίκηση ως φορέα επιτυχημένης διαχείρισης βασικών ζητημάτων, αφού πάντα μπαίνει ο ορισμός του «κοινωνικού αγαθού», της αδυναμίας ελέγχου, της πολιτικοποίησης των πάντων, του δημοτικού υπαλλήλου με τα κεκτημένα του και τέλος ενός κόσμου (επιχειρηματιών θαλασσίου τουρισμού – πολιτών) που ξέρουμε ότι «δεν πειθαρχεί ούτε με βούρδουλα»…
Εκτός και αν, η παραχώρηση στο δήμο, ανοίγει πιο εύκολα το δρόμο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην περιοχή ή έστω της συνδιαχείρισης (ΣΔΙΤ).
Να μιλάμε λοιπόν, για νίκη; Για αναμενόμενη ήττα; Για προσχεδιασμένες εξελίξεις;
Σε κάθε περίπτωση, ως Έλληνες πολίτες και Ζακυνθινοί, διανύοντας το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, έχουμε ανάγκη από όραμα, έμπνευση και καλύτερες μέρες… Γιατί δεν πάει άλλο.
Ας είμαστε εγκρατείς, σώφρονες και ρεαλιστές, διότι με ευχές δεν γίνονται πράξεις, ούτε Αγιοι χωρίς θαύματα!!!